Zaczne od tego co powiedziala Gena Rowlands w wywiadzie jaki znalazl sie na moim wydaniu: "po dwoch minutach nagrywania dzwieku zapomnialam, ze mam do czynienia z kreskowka, stalam sie czlonkiem rodziny".
Podpisuje sie pod tym. Kiedy tresc jest interesujaca, bogata w emocje to obraz staje sie niejako uzupelnieniem. I mimo, ze wyjatkowo piekna to animacja w Persepolis jest dopelnieniem tej niezwykle opowiedzianej historii.
Nie ma sensu sie rozpisywac - wszystko juz zostalo powiedziane. Ja chcialbym tylko dodac, ze mimo iz historia wydaje sie z innego swiata to wcale tak odlegla nie jest. Wiele scen przypominalo mi... moja wlasna rodzine. Moze wyda sie wam to smieszne ale ja dorastalem pod koniec lat 70 i poczatku 80 i wierzcie mi - prywatki moich rodzicow bywaly kontrolowane przez policje! Plyty tak samo ciezko zdobywalo sie zza granicy a w ogole sam wyjazd za granice to bylo kolejna przedsiewziecie: dlaczego sie jedzie po co, co sie zabiera, co sie przywiozlo. Pamietam robione domowym sposobem nalewki (sadze, ze na bazie bimbru dziadka), aresztowania znajomych moich rodzicow (moj ojciec, ktory w wieku 42 lat zrobil profesora tez dostal palka po plecach), nocne spotkania, z ktorych nic jeszcze nie rozumialem no i na koniec to, ze rodzice wybijali mi z glowy to czym karmiono mnie w szkole.
Sami widzicie. Wspaniala opowiesc autorki wyszla poza ramy autobiografii i stala sie po czesci uniwersalna opowiescia. Ja na ten przyklad znalazlem troche Iranu w Polsce. Ku przestrodze!
Szczerze polecam :)